Pewnego upalnego dnia poszłam odwiedzić kolegę mieszkającego na stancji. On sam dopiero wracał z wakacji, więc przy okazji pomogłam wtargać mu rzeczy na czwarte piętro kamienicy. Kiedy otworzył drzwi do mieszkania, z jego wnętrza wydarł się taki okrutny odór, że oboje się cofnęliśmy. Okazało się, że jego współlokator spontanicznie zdecydował się pojechać na przystanek Woodstock. Wcześniej zapuścił pleśń w trzech garnkach i zlewie! Na gąbce do zmywania naczyń udało mu się wyhodować roślinkę(którą dostał zresztą później jako pożegnalny prezent od mojego znajomego), a powodem tego paskudnego smrodu okazała się zatkana toaleta...

Pewnego upalnego dnia poszłam odwiedzić kolegę mieszkającego na stancji. On sam dopiero wracał z wakacji, więc przy okazji pomogłam wtargać mu rzeczy na czwarte piętro kamienicy. Kiedy otworzył drzwi do mieszkania, z jego wnętrza wydarł się taki okrutny odór, że oboje się cofnęliśmy. Okazało się, że jego współlokator spontanicznie zdecydował się pojechać na przystanek...

Na szczęście mnie samej nie stanął na drodze jakiś wyjątkowy ekscentryczny typ.Za to moja kuzynka ma za sobą ciekawe doświadczenia w tej kwestii. Na pierwszym roku mieszkała w akademiku. Dzieliła pokój z szaloną imprezowiczką Julką i miłą kujonką, Zosią. Na początku Julia denerwowała dziewczyny ciągłym zapraszaniem gości, którzy siedzieli od 15 do 22.Zero prywatności i możliwości do uczenia się. Na skargi nieszczęsnych współlokatorek uzyskała ripostę "Od uczenia się jest pokój nauki". Na szczęście wkrótce spotkania towarzyskie znudziły się tej energicznej dziewczynie. Niestety w wersji domatorki okazała się jeszcze gorsza. Nie specjalnie tolerowała, żeby w pomieszczeniu ,w którym przebywa oglądać horrory lub filmy z motywem zabójstwa. Podobno szargało jej to nerwy .Jeszcze gorsze było traktowanie przez Julkę jedzenia w lodówce jako smakołyków do jej dyspozycji .Potrafiła przez dwa tygodnie nie kupić nawet jednego jabłka czy serka ,a korzystać w tym czasie z produktów dziewczyn. Miała przy tym wyjątkowo dobry apetyt ,więc zapasy malały w zastraszającym tempie. Po konfrontacji z właścicielkami żywności obiecała "nie zjeść o nich nawet okruszka chleba". Niestety jedzenia zaczęło magicznie ubywać pod nieobecność mojej kuzynki i Zosi. Wojna nerwów trwała aż do czerwca i końca roku akademickiego. Wakacje oznaczały prawdziwe wyzwolenie od nachalnej i męczącej towarzyszki studenckie niedoli.

Na szczęście mnie samej nie stanął na drodze jakiś wyjątkowy ekscentryczny typ.Za to moja kuzynka ma za sobą ciekawe doświadczenia w tej kwestii. Na pierwszym roku mieszkała w akademiku. Dzieliła pokój z szaloną imprezowiczką Julką i miłą kujonką, Zosią. Na początku Julia denerwowała dziewczyny ciągłym zapraszaniem gości, którzy siedzieli od 15 do 22.Zero prywatności...

Chyba każdy z nas miał kiedyś współlokatora. U mnie tak właśnie było od dziecka. Dzieliłam pokój z siostrą bliźniaczką. Im byłyśmy starsze tym było trudniej. Wojna o miejsce, każdy przedmiot czy prywatność. Tak było do czasu, kiedy wyjechałam na studnia. Jednak i tam okazało się to moim przeznaczeniem. Mieszkanie 2 pokojowe, w jednym pokoju ja z chłopakiem, a w drugim para znajomych. I znowu się zaczęło. Kolejka do toalety, długie prysznice, podbieranie kosmetyków, produktów z lodówki, hałas... lista nie ma końca.Zorganizowanie spotkania z moimi znajomymi niekoniecznie musiały oznaczać, że muszę zaprosić też współlokatorów. A efektem były kłótnie, że tak nie wypada,że jest im przykro i ze złości pare dni później była zorganizowana impreza oczywiście bez mojego udziału, żeby nam też było tak źle. Nie każdy jest stworzony do życia w stadzie. Lubię chronić swojej prywatności i nie być uzależniona od innych osób, a zwłaszcza znajomych. Pozostaje albo zamknąć drzwi i się nie przejmować, albo zminimalizować ilość współlokatorów do zera.

Chyba każdy z nas miał kiedyś współlokatora. U mnie tak właśnie było od dziecka. Dzieliłam pokój z siostrą bliźniaczką. Im byłyśmy starsze tym było trudniej. Wojna o miejsce, każdy przedmiot czy prywatność. Tak było do czasu, kiedy wyjechałam na studnia. Jednak i tam okazało się to moim przeznaczeniem. Mieszkanie 2 pokojowe, w jednym pokoju ja z chłopakiem, a w drugim para...

Miałem dość mieszkania w akademiku. Wieczne imprezy, hałasy nie pozwalały skupić mi się na nauce. Byłem szczęśliwy, gdy udało mi się wynająć pokój u miłego starszego państwa w pobliżu uczelni.
Pierwsze tygodnie były udane. Po zajęciach jadłem obiad, chodziłem pobiegać lub pospacerować a wieczorami mogłem do woli oddawać sie nauce.
Podczas podpisywania umowy najmu ustaliliśmy kilka zasad, w sumie wszystkie były zwyczajne poza jedną. Musiałem zapewnić, że w sobotę rano będę wyjeżdżał do rodzinnego miasta i wracał dopiero w niedzielę wieczorem. Jedyne odstępstwo to poinformowanie do wtorku, że zostaję w weekend.
Miałem problemy finansowe i groziło mi, że po miesiącu odejdę z mieszkania więc szukałem pracy dodatkowej. Udało mi się znaleźć w Tesco na wykładaniu towaru.
O tym, że mam dwunastogodzinna zmianę w sobotę dowiedziałem się dzień wcześniej. Niestety zapomniałem poinformować, że zostanę na weekend.
Byłem zaskoczony, gdy po powrocie do mieszkania zastałem w nim kilkanaście osób ubranych w lateksowe maski, kombinezony z otworami na sutki i genitalia.
Właścicielka domu chodziła na czworaka z czymś wetkniętym w tyłek co przypominało sztuczny ogon.
Jakaś starsza pomarszczona kobieta podeszła do mnie od wejścia i próbowała mi wetknąć język w usta i gładzić mnie po przyrodzeniu.
Wybiegłem na ulicę. Byłem wściekły na siebie, na właścicieli domu. Wiem, że miałem im dać znać czy zostaję na weekend, ale po tym co widziałem nie mogłem już tam zostać ani jednej nocy dłużej.

Miałem dość mieszkania w akademiku. Wieczne imprezy, hałasy nie pozwalały skupić mi się na nauce. Byłem szczęśliwy, gdy udało mi się wynająć pokój u miłego starszego państwa w pobliżu uczelni.
Pierwsze tygodnie były udane. Po zajęciach jadłem obiad, chodziłem pobiegać lub pospacerować a wieczorami mogłem do woli oddawać sie nauce.
Podczas podpisywania umowy najmu...

Moja dawna współlokatorka przyprawiała mnie o koszmary i to dosłownie! Kiedy zamieszkałyśmy razem, wspomniała, że zdarza jej się mówić przez sen. Miałyśmy osobne pokoje, więc zupełnie o tym zapomniałam.
Pierwszej nocy obudził mnie krzyk. Ktoś wołał o pomoc. Przez moment miałam wrażenie, że sąsiad z mieszkania obok maltretuje żonę. Po chwili uświadomiłam sobie jednak, że to moja współlokatorka tak krzyczy. Jęczała, żeby ją zostawić i wzywała pomocy. Byłam cała rozdygotana, ale w końcu udało mi się zasnąć.
To dziwne jak człowiek może się przyzwyczaić do krzyków o pomoc, jeśli słyszy jej każdej nocy. Gorzej było jednak z lunatykowaniem. Moja współlokatorka nie tylko krzyczała i jęczała. Zdarzało jej się również wybiegać na korytarz naszego mieszkania i krzyczeć. Bałam się chodzić nocą do łazienki, bo jeszcze by na mnie wtedy wyskoczyła. Największy koszmar zdarzył się jednak dnia, gdy lunatykując, wbiegła aż do mojego pokoju. Koszar, zawał... cokolwiek to było, tak bardzo się cieszę, że już razem nie mieszkamy. Na szczęście za dnia było lekko mniej koszmarna! :D

Moja dawna współlokatorka przyprawiała mnie o koszmary i to dosłownie! Kiedy zamieszkałyśmy razem, wspomniała, że zdarza jej się mówić przez sen. Miałyśmy osobne pokoje, więc zupełnie o tym zapomniałam.
Pierwszej nocy obudził mnie krzyk. Ktoś wołał o pomoc. Przez moment miałam wrażenie, że sąsiad z mieszkania obok maltretuje żonę. Po chwili uświadomiłam sobie jednak, że to...

Mieszkałem kiedyś z gościem, który nie dość, że był typowym dresem-homofobem, który ukrywał w ten sposób swój homoseksualizm. To jeszcze problemy z tożsamością doprowadziły go w końcu na skraj i wylądował w psychiatryku. Mieliśmy przyjemność (?!) pomieszkać chwilę razem na wrocławskim Kozanowie. On wręcz stereotypowy przedstawiciel mieszkańca bloku. Ja - mimo, że całe życie mieszkam w blokach - jego zupełne przeciwieństwo. Prawie w ogóle nie gadaliśmy, ewentualnie rano przy śniadaniu small talk. Była tam niewielka kuchnia i kontakt fizyczny był nieunikniony. Musieliśmy się przeciskać między sobą. Wtedy jeszcze nie wydawało mi się to dziwne. Z czasem jednak zacząłem odbierać podteksty różnych zachowań i zdań. Wszystko okazało się jasne w dniu, gdy zabrali go do psychiatryka. Wracam do domu z uczelni, a tu mój współlokator leży w białym dresie (czapka nike, bluza prosto, spodnie puma) i czarnych skarpetach na moim łóżku. W ręku dzierżył Perłę (piwo), druga - pusta - leżała na podłodze. Robię zdziwioną minę, a tu leci tekst "chodź tu" i zapraszający na łóżko gest. Lekko zbity z tropu dziękuję. Wtedy jego nastrój zmienia się jak w kalejdoskopie. Rzucił w moim kierunku piwem i zaczął się drzeć. Przewrócił stojące obok krzesło i zrzucił stos książek z biurka. Wybiegłem. Ogólnie niewesoło, bo typ zaczął wyrzucać różne przedmioty przez okno w kuchni (3 piętro). Zadzwoniłem po właściciela, ale wcześniej była policja. A tuż po nich karetka z dwoma funkcjonariuszami. Gdy weszliśmy z nimi do mieszkania, gość siedział na balkonie, zwinięty w kłębek. Gdy wkładali mu kaftan, krzyczał, że to ja mu to zrobiłem. Nigdy nie byłem "łamaczem serc", ale najwidoczniej raz mi się zdarzyło...

Mieszkałem kiedyś z gościem, który nie dość, że był typowym dresem-homofobem, który ukrywał w ten sposób swój homoseksualizm. To jeszcze problemy z tożsamością doprowadziły go w końcu na skraj i wylądował w psychiatryku. Mieliśmy przyjemność (?!) pomieszkać chwilę razem na wrocławskim Kozanowie. On wręcz stereotypowy przedstawiciel mieszkańca bloku. Ja - mimo, że całe życie...

Historia niestety autentyk – koszmarna historia rodem z Sosnowca i koszmarny współlokator, pseudonim Oscypek. Nie czepiam się szczególnie do jego wyglądu, bo to kwestia gustu, chociaż zapuszczenie rudych włosów i obcinanie ich „od garnka” mogło uchodzić za dość ekstrawagancką fryzurę nawet jak na studenta informatyki. Ale przejdźmy do konkretów - otóż Oscypek się nie mył. Nie rzadko, nie od święta, on nie mył się wcale. Według mnie i reszty współlokatorów do łazienki wchodził wieczorem tylko dla zachowania pozorów, puszczał wodę pod prysznicem, po czym wychodził z łazienki kompletnie suchy, zostawiając w łazience suche ręczniki i odór potu wyciskający łzy z oczu. Rano Oscypek do łazienki nie wchodził w ogóle – zmieniał w pokoju ciągle tę samą piżamę na przepocone ciuchy i po prostu wychodził na zajęcia. No chyba, że zjadł jeszcze śniadanie, a jadł tylko kanapki z serkiem topionym… Całe mieszkanie szybko przesiąkło aurą roztaczaną przez Oscypka, wdzierając się w nasze nozdrza i najciemniejsze zakamarki już i tak zapuszczonego mieszkania. Nie pomagały żarty o higienie, nie pomagały aluzje, nie pomagały bezpośrednie komentarze. Na szczęście pomogła sesja, która szybko wykluczyła to ogniwo z naszej studenckiej egzystencji – pewnie decyzją rektora wykładowcy zadbali, żeby Oscypek zawalił większość egzaminów i tym samym wyleciał ze studiów po pierwszym semestrze, pewnie też nie mogli już znieść tego smrodu…

Historia niestety autentyk – koszmarna historia rodem z Sosnowca i koszmarny współlokator, pseudonim Oscypek. Nie czepiam się szczególnie do jego wyglądu, bo to kwestia gustu, chociaż zapuszczenie rudych włosów i obcinanie ich „od garnka” mogło uchodzić za dość ekstrawagancką fryzurę nawet jak na studenta informatyki. Ale przejdźmy do konkretów - otóż Oscypek się nie mył....

Początek znajomości. Pierwszy raz zaprosił mnie do swojego wynajmowanego z trzema kolegami mieszkania. Wszystko było pięknie, dopóki nie zgłodniałam. Postanowiliśmy zejść na dół do kuchni. Od celu dzielił nas już tylko korytarz - po lewej stronie znajdowała się łazienka, a po prawej pokój jednego z chłopaków. Zrobiliśmy krok naprzód i wtedy TO się stało. Kotara rozsunęła się (jak się później dowiedziałam drzwi zostały wyważone przez tego kolegę przez przypadek (JAK?!)), zobaczyłam jedną nogę, a chwilę potem niezidentyfikowaną substancję lądującą na podłodze... Ten koleś nie zdążył dobiec do łazienki i zwymiotował tuż przed naszymi stopami. Nie wiem, kto miał większego buraka na twarzy - mój adorator czy jego współlokator.

*To nie był jedyny taki wybryk. Jakiś miesiąc po tym wydarzeniu ten chłopak został wyrzucony z mieszkania przez właściciela.

Początek znajomości. Pierwszy raz zaprosił mnie do swojego wynajmowanego z trzema kolegami mieszkania. Wszystko było pięknie, dopóki nie zgłodniałam. Postanowiliśmy zejść na dół do kuchni. Od celu dzielił nas już tylko korytarz - po lewej stronie znajdowała się łazienka, a po prawej pokój jednego z chłopaków. Zrobiliśmy krok naprzód i wtedy TO się stało. Kotara rozsunęła...

Kilka przykładów prawdziwych cytatów moich Niepowtarzalnych Współlokatorów i Współlokatorek z czasów studenckich (dla pamięci zostały spisane w specjalnie w tym celu założonym notatniku):

1. O siódmej rano w soboty mam lekcje gry na puzonie. Nie będzie ci to przeszkadzać, prawda?
2. A może sobie kupimy kurę na balkon… Co ty na to? Będzie nam jajka znosić!
3. Gdyby przyszedł do mnie jakiś list ze skarbówki to weź im odpisz, że nie żyje, a rodzina jest pogrążona w żałobie i na pewno nic nie będzie spłacać.
4. Możemy przenocować w salonie zastęp harcerski mojego brata?
5. Mój kumpel ze wsi przywiezie do nas stadko królików. Słucham? Nie wiem dokładnie ile królików… Kilkanaście. Komuś chce je sprzedać. Pobędą u nas parę dni, dobrze? Ale nie wolno ich trzymać w klatce, bo dostaną depresji. Powinny sobie pohasać po mieszkaniu. Nazrywasz im koniczyny w parku?
6. Mogłabyś zadzwonić do mojej mamy, podać się za moją dziewczyna i powiedzieć jej, że nie jestem gejem, nie mam kontaktu z narkotykami i codziennie rano piję Vibovit?
7. Kojarzysz czy w okolicy jest jakiś śmietnik, gdzie ludzie wyrzucają fajne meble?
8. Kurde, nigdy nie pamiętam, która szczoteczka do zębów jest czyja…
9. Masz pożyczyć jakieś czyste gatki, bo moje są wszystkie usyfione? Słowo honoru, że Ci je oddam.
10. Ty, wiesz co? Powiem ci ciekawostkę! Jak się wymiotuje z balkonu na parking, to w tej białej mazdzie włącza się autoalarm!

Kilka przykładów prawdziwych cytatów moich Niepowtarzalnych Współlokatorów i Współlokatorek z czasów studenckich (dla pamięci zostały spisane w specjalnie w tym celu założonym notatniku):

1. O siódmej rano w soboty mam lekcje gry na puzonie. Nie będzie ci to przeszkadzać, prawda?
2. A może sobie kupimy kurę na balkon… Co ty na to? Będzie nam jajka znosić!
3. Gdyby...

Na pierwszym roku studiów miałam współlokatora - młody mężczyzna, przystojny, sympatyczny - artysta. Na początku byłam zachwycona! Dopiero z biegiem czasu okazało się, jaki jest naprawdę! A był sympatyczny i towarzyski aż do bólu - funkcja "rozmawiaj" włączała mu się, zanim jeszcze ja zdążyłam otworzyć oczy. I tak do końca dnia - poznawałam opowieści o jego rodzinie, przyjaciołach, studiach, o jego marzeniach, planach, sukcesach i porażkach. 100% zaangażowania. 100% ekspresji. Tematy na jego temat nigdy mu się nie kończyły - dramat! A przy tym uciekał z krzykiem, jak na ścianie pojawił się pająk, czy ćma...

Na pierwszym roku studiów miałam współlokatora - młody mężczyzna, przystojny, sympatyczny - artysta. Na początku byłam zachwycona! Dopiero z biegiem czasu okazało się, jaki jest naprawdę! A był sympatyczny i towarzyski aż do bólu - funkcja "rozmawiaj" włączała mu się, zanim jeszcze ja zdążyłam otworzyć oczy. I tak do końca dnia - poznawałam opowieści o jego rodzinie,...